Laatste Ronde (2024)

Vervolg op Nicole van Kilsdonks Ventoux (2015) waarin oude vrienden en zestigplussers David [Wim Opbrouck], André [Wilfred de Jong] en Bart [Reinout Bussemaker] een bezoek brengen aan Joost [Leopold Witte], die van zijn spaargeld een Vlaamse hoeve heeft gekocht die hij wil ombouwen tot bistro. André heeft geld gestoken in het project en wil graag zijn steentje bijdragen, dus wanneer David aankondigt dat hij voorlopig wil blijven besluiten de vrienden de handen ineen te steken om de hoeve te renoveren. David heeft Barts dochter Anna [Rosa Kreulen] uitgenodigd, die zich hoopt voor te bereiden op haar cello-examen – niet echt handig tijdens een verbouwing. Formulematige ensemblefilm met het bekende gekibbel en ander voorspelbaar gedoe en stemmige piano- of strijkersmotiefjes die bedoeld zijn je emoties te sturen, maar die juist inperken. Heeft een handjevol mooie momenten, vooral dankzij het innemende spel van Opbrouck, maar verwacht geen verrassingen.

Verrassingen? Wellicht niet. Verhalen als deze zijn al heel vaak verteld en zijn op zichzelf weinig opzienbarend. Toch werd ik wel meegesleept door de oprechtheid ervan. En als ik dan toch een aanzienlijke verrassing mag aanmerken, dan was dit dat ik toch een stuk beter van deze film kon genieten dan van zijn voorganger: die viel bij de conclusie voor mij gewoon een beetje dood. We leefden in Ventoux (2015) heel de film eigenlijk naar niks toe, in mijn beleving. Dus dat Laatste Ronde mij zo wist te raken was voor mij een verrassing. Mijn uitgebreide recensie lees je hier.