Share
Genre: Drama
Duration: 93 minuten
Alternative title: Besieged
Country:
Italy / United Kingdom
Directed by: Bernardo Bertolucci
Stars: Thandiwe Newton, David Thewlis and Claudio Santamaria
IMDb score: 6,8 (5.277)
Releasedate: 5 February 1998
L'Assedio plot
"Touched by Genius. Cursed by Madness. Blinded by Love."
Composer Jason Kinsky (Thewlis) lives in Rome in a building he inherited from his aunt. His cleaning lady Shandurai (Newton) lives in the basement and studies medicine. One day Kinsky tells her that he is in love with her and will do anything for her. She then asks him to free her husband, a political prisoner in Africa.
Actors and actresses
Shandurai
Jason Kinsky
Agostino
Singer
Patient
Piano buyer
Child at concert
Reviews & comments
Movsin
-
- 7964 messages
- 8248 votes
Spelen met noten en beelden. Het neemt drievierden van de film in beslag. Tussenin is er wel plaats voor tederheid maar de uitwerking is wat ongewoon - het personage dat David Thewlis uitbeeldt is dat op zijn minst - en echt gevoel sluipt er pas naar het einde toe in, wellicht mede ook door gebrek aan wat diepgang in de dialogen. Toch het volgen waard. Zeker op filmisch vlak en de aparte, originele manier om het verhaal voor te schotelen.
Playing with notes and images. It takes up three quarters of the film. There is room for tenderness in between, but the effect is somewhat unusual - at least the character portrayed by David Thewlis is - and real feeling only creeps in towards the end, perhaps also due to a lack of depth in the dialogues.
Still worth following. Especially on a cinematic level and the special, original way of presenting the story.
coumi
-
- 1414 messages
- 11838 votes
Typisch een film van Bernardo Bertolucci. De man is beroemd geworden door zijn films over merkwaardige, bij voorkeur afstandelijke (liefdes)relaties. Van Stealing Beauty tot zijn meesterwerk Ultimo Tango a Parigi....zijn handtekening valt overal te herkennen. Deze l'assedio is wel een stuk tammer en minder spraakmakend dan we van hem gewend zijn, maar in de kern een onbaatzuchtig liefdesverhaal(wat Thewlis voor Newton doet is de ultieme opoffering) zoals je ze nog maar zelden ziet. Je moet het alleen zien en kunnen waarderen. Ach, er is niet zoveel veranderd. Al ten tijde van last Tango waren er een hoop mensen die zich afvroegen waar het eigenlijk nou precies over ging, en dat zal ook met dit werkstuk zo zijn. De meester is milder geworden, maar zijn talent valt nog altijd te herkennen. Newton profileert zich hier als een eerste klas actrice. Thewlis zal nooit meer zo godvergeten goed zijn als in Naked, maar doet het hier ook behoorlijk.
Typically a Bernardo Bertolucci film. The man has become famous for his films about strange, preferably distant (love) relationships. From Stealing Beauty to his masterpiece Ultimo Tango a Parigi... his signature can be recognized everywhere.
This l'assedio is a lot tamer and less controversial than we are used to from him, but at its core a selfless love story (what Thewlis does for Newton is the ultimate sacrifice) as you rarely see them anymore. You just have to see it and appreciate it.
Well, not much has changed. Already at the time of last Tango there were a lot of people who wondered what it was all about, and that will also be the case with this piece. The master has mellowed, but his talent can still be recognized.
Newton presents herself here as a first class actress. Thewlis will never be as godforsaken good as in Naked, but does a decent job here too.
eRCee
-
- 13377 messages
- 1933 votes
Jullie snappen er allemaal niks van. Dit is een meesterwerk. Sowieso de best gemonteerde film die ik in tijden heb gezien. L’Assedio slaagt in iets wat maar weinig films kunnen: met puur filmische middelen een verhaal vertellen. De opening is hiervan een goed voorbeeld. In 10 minuten ben je van Afrika in Italië beland, ken je de achtergrond van de hoofdpersoon en heeft de eerste dramatische ontwikkeling zich al voltrokken zonder dat er één dialoog is geweest. De wervelende montage en het uitbundige kleurgebruik, in combinatie met de intradiëgetische muziek, houden gedurende de gehele film aan. Ook de cinematografie zelf is fraai. De film leek me deels geschoten met een hand-held camera en in combinatie met de jump-cuts krijg je het gevoel dat Dogme z’n invloed hierop heeft uitgeoefend. En dat terwijl de kadrering en de kleuren weer meer doen denken aan Wong Kar-Wai. De film is in z’n vertelling volstrekt origineel. Waar gesproken woorden juist barrières optrekken tussen de personages worden deze met filmische middelen geslecht. Natuurlijk, de film is realistisch noch ingetogen, subtiel noch gelaagd. Maar ik houd daar wel van, een regisseur die gewoon alle registers open trekt en niet veilig binnen de gedefinieerde lijntjes van de goede smaak blijft. En dan de muziekscènes, hallo zeg. De versmelting van beelden van de personages met de pianomuziek in het huis, en wat Bertolucci hiermee kan uitdrukken, ongeëvenaard. Met name het thuisconcert voor de leerlingen is briljant. De slotscène vond ik eveneens perfect, hier komt de titel van de film in volle sterkte naar voren. Heerlijke Italiaanse filmkunst dit.
You all don't get it. This is a masterpiece. Definitely the best edited movie I've seen in a long time. L'Assedio succeeds in something few films can do: telling a story with purely cinematic means. The opening is a good example of this. In 10 minutes you have arrived from Africa in Italy, you know the background of the main character and the first dramatic development has already taken place without a single dialogue. The whirling editing and the exuberant use of color, in combination with the intradiegetic music, continue throughout the film. The cinematography itself is also beautiful. The film seemed to me to be partly shot with a hand-held camera and in combination with the jump cuts you get the feeling that Dogme has exerted its influence on this. And that while the framing and colors are more reminiscent of Wong Kar-Wai.
The film is completely original in its narration. Where spoken words erect barriers between the characters, they are broken down with cinematic means. Of course, the film is neither realistic nor subdued, subtle nor layered. But I like that, a director who just pulls out all the stops and doesn't stay safely within the defined lines of good taste.
And then the music scenes, hello. The fusion of images of the characters with the piano music in the house, and what Bertolucci can express with this, is unparalleled. The home concert for the students is particularly brilliant. I also thought the final scene was perfect, here the title of the film comes out in full force. Wonderful Italian cinema this.
Latest News
2024's biggest movies - Everything you need to know about Beverly Hills Cop: Axel F
It's Always Sunny in Philidelphia Streaming UK: How to watch
Mark Wahlberg confirms why he wasn't in Ocean's Eleven
WATCH: The terrifying new trailer for Speak No Evil starring James McAvoy
About MovieMeter
MovieMeter aims to be the largest, most complete movie archive with reviews and rankings, in the World. Our team of journalists delivers the latest news for movies and TV shows. Click here to read more about us.
Social media
- Sign up |
- Contact Us |
- About Us |
- Advertise |
- Privacy |
- Disclaimer |
- RSS Feed
© 2024 MovieMeter B.V.