Chariots of Fire (1981)

In Chariots of Fire volgen we twee atleten, de Schotse Eric Liddell en de Joodse Harold Abrahams, tijdens hun voorbereidingen voor de Olympische Spelen van 1924 in Parijs. De film is nogal traag, wat vreemd is voor een film over hardlopen. Daarnaast vond ik het moeilijk om binding te krijgen met de hoofdpersonages; hun karakters werden wat mij betreft onvoldoende uitgediept. En dan is er nog de irritante synthesizermuziek van Vangelis, die ik absoluut niet vond passen bij een film die zich afspeelt in de jaren twintig. De film won in 1981 de Oscar voor beste film. Vreemd, want ik vind echt dat er dat jaar veel betere films zijn gemaakt. 3*

De film begint (en eindigt) met een mooie scène van op strand oefenende lopers. Ook de muziek van deze film is mooi en betekent een pluspunt. Daarnaast kan ik me alleen de reflectie maken dat in die tijd athletiek een sport was eigen aan de betere kringen. Het was amateurisme, voor de eer, en de betere kaste had tijd om zich voor te bereiden; de rest was murw van 't werken. Voor de rest weinig spanning en echt meeleven met deze film zat er niet in.

Saai. Ontiegelijk saai, zelfs. Kennelijk ook Oscarwinnaar. Dat verklaart wel iets. De muziek van de onlangs overleden Vangelis is iconisch. Het is niet per se mijn ding, maar wel erg herkenbaar en dat zorgt voor een openingsscène die te boek staat als klassieker. Verder is dit een grijze mus. Een saai en stoffig drama. Na de film kon ik met moeite aan de namen van 3 personages komen; er is niemand die goed uit de verf komt. Dat kan aan het acteerwerk liggen, maar ik denk eerder aan een script dat nergens schwung in de film kan brengen. De film voelt doods. De sportscènes zijn al even doods geschoten: het trucje met de slow motion is erg snel uitgewerkt. Dat enkele personages een uiterst merkwaardige looptechniek hebben, waarin hun hoofd losjes in de nek ligt te bungelen, is opvallend. Tijden veranderen, wie weet was het anno 1924 de mode. 1