Killers of the Flower Moon (2023)

Scorseses reconstructie van een misdaadgolf waarin voornamelijk Osaga-vrouwen om het leven komen. Vanaf het begin is duidelijk dat William Hale [Robert De Niro] de spil is en dat het hem alleen te doen is om de olierechten, die volgens de wet overgaan op de naaste familie. Ernest Burkhart [Leonardo DiCaprio] is een neef van William Hale die beweert verliefd te zijn op ‘het volbloedje’ Mollie, maar vervolgens letterlijk over lijken gaat voor de olierechten en het geld. Voor mij was het binnen een paar minuten duidelijk wat er ging gebeuren, maar dat heeft Scorsese er niet van weerhouden er 2½ uur over te doen. Voorspelbaar, maar mede dankzij sterke bijrollen van met name Ty Mitchell als een armoedige huurling en Cara Jade Myers als Mollies losbandige zus Anna en het goede camerawerk van Rodrigo Prieto verveeld het niet. Een potsierlijk overacterende DiCaprio slaat een modderfiguur in een rol die ongetwijfeld beter in handen was geweest van Plemons (die nu pas in het laatste uur verschijnt als FBI-agent Tom White). De Niro is gelukkig uitstekend als de meestermanipulator die zijn duivelse plannen verbergt achter een stevige dosis uiterlijk charisma, maar zodra Brendan Fraser (ook belabberd) en John Lithgow hun intrede doen als advocaten, zakt dit als een kaartenhuis in elkaar. Het lijkt dan nóg een eeuwigheid te duren voor we aankomen bij de ironische epiloog die eindigt met een cameo van een zichtbaar geëmotioneerde Scorsese.

Stijlvolle adaptie van het gelijknamige boek over de controversiële ‘Osage Indian murders’. Gevoed door hebzucht, huichelarij en racisme wordt exemplarisch de rotte kant van de American Dream uitgebeeld. Alles gaat alleen wel op een tergend langzaam tempo met een ietwat anticlimactisch einde. Daardoor is Killings of the Flower Moon gelukkig nog niet naar de maan, want zelfs een mindere Scorsese stijgt nog altijd boven de middelmaat uit. 3,5 * Tekenende maar trage tragedie

Flauw. De stemmige cameo van Martin Scorsese aan het eind toont het: dit is een project dat hem na aan het hart moet liggen. En het moet gezegd; die moorden - een soort van mini-genocide -, spreken tot de verbeelding. In die zin dat het te zot voor woorden is hoe dat allemaal is kunnen gebeuren. Het is een stuk "indianengeschiedenis" dat niet vaak aan bod komt. Maar het levert geenszins een goede film op. Een pafferige Leonardo DiCaprio en Robert De Niro brengen het er belabberd vanaf in de hoofdrollen en maken er een karikatuur van. Op die manier komt het manipulatieve kantje van bepaalde karakters niet naar voren en, erger nog, kan ook het drama amper impact hebben. Dat de moorden zo nu en dan eens gebeuren, op personages waar je geen binding mee hebt - want die hebben amper screentime -, is jammerlijk. De focus zou, zo heb ik gelezen, na het herschrijven van de film meer op de Osage liggen, maar daar is volgens mij niet veel van aan. De enige Osage die ietwat aan bod komt is Mollie, en die ligt 2 uur lang ziek te wezen. Neen, Scorsese kan en moet beter dan deze visueel anonieme tegenvaller. Zijn eigen cameo daargelaten herken je hier totaal geen passieproject in. DiCaprio en De Niro in overacting doen de film serieus de das om. Met de speelduur heb ik geen seconde moeite gehad, wel met hetgeen het levert. 2