The Princess Diaries (2001)

“I can't be a princess! I'm still waiting for normal body parts to arrive!” De kracht van The Princess Diaries zit hem duidelijk in het samenspel tussen de acteurs. Vooral de scènes tussen Hathaway en Andrews steken er bovenuit, maar ook Elizondo heeft een fijne bijrol. Hathaway en Andrews zijn natuurlijk ook '"acting royals", en het verhaal over prinsessen en de troonopvolging is hun op het lijf geschreven. Het verhaal is niet heel bijzonder, en het script laat hier en daar wat steken vallen. De verschillen worden wel heel erg dik aangezet, en echt grappig wil het allemaal niet worden. Ook de bijrollen zijn soms erg vervelend. Gelukkig weten Hathaway en Andrews er nog heel wat van te maken.

Bijzonder oppervlakkig. Het hele verhaal kan je natuurlijk al uittellen. Lelijk meisje wil geen prinses worden, krijgt toch "training", maakt daarbij "hilarische" fouten (oftewel erg matige slapstick), blijkt na een makeover heel mooi te zijn, is verliefd op een foute jongen, maar komt toch tot inkeer en kiest voor de goedaardige gozer die ze eerst niet echt zag staan, en kiest er uiteindelijk tòch voor om prinses te worden. Deze film past precies in Disneys bedrijfsmodel, wat (deels) is gebaseerd op het het meisjes de gedachte voeren dat ze allemaal een prinses (kunnen) zijn, waar ik sterk mijn bedenkingen bij heb. Kortom, qua plot stelt het allemaal niets voor, het heeft juist een extra walgfactor, filmisch is het al helemaal niets bijzonder. Het enige dat ik kan zeggen dat het acteerwerk niet onverdienstelijk is, maar of dat nou voldoende is om de film van de absolute ondergang te redden? In mijn ogen niet. 0,5*.

Flauwtjes. Hathaway dit keer in een soort rol waarin ze vroeger zo populair was. Volgens mij is dit ook een van haar allerjongste rollen, en daarin heeft ze opvallend veel charisma. Het probleem is alleen dat ze in een rol wordt gedrukt die haar juist in een minder charmant karakter plaatst. Dan maak je het jezelf al snel moeilijk. Veel boodschap, dwaas gedoe en grapjes, maar weinig die echt aanslaan. De film is vooral een moralistisch gebeuren over dat rijk zijn niet perse gelukkig maakt en leuke mensen aantrekt etc. We hebben het allemaal vast weleens eerder gezien. Deze film doet dat ook helaas niet veel beter of slechter. Eigenlijk eerder slechter zelfs, want ik vond er maar bijzonder weinig van aanslaan. De omgeving is wel charmant, het acteerwerk is prima en de film kijkt aangenaam weg. Dat neemt nergens weg dat de speelduur bijzonder lang is om een concept uit te werken dat niet erg origineel meer is. In de eerste 30 minuten is het allemaal nog wel grappig, maar Marshall moet er daarna weer zo nodig nog een uur aan vast breien, terwijl dit soort verhalen echt wel stukken eerder afgesloten kunnen worden. Het is vermakelijk en luchtig, maar een film die ik waarschijnlijk binnenkort in no-time ben vergeten. Dit soort films dienen vooral als simpele dingetjes die je op een avondje wegkijkt, maar ik denk dat ik uiteindelijk de doelgroep gewoon niet echt ben. Extra punten voor Hathaway zelf verder, die vroeger wel snel duidelijk maakte dat ze een veelbelovend figuurtje was.