Pleasantville (1998)

Ik heb deze film onlangs voor de 3e (of 4e?) keer gezien. Ik vind hem steeds mooier worden. Niet alleen het kunstige gebruik van zwart-wit en kleur, maar ook de verhaallijn spreken mij erg aan. En niet te vergeten natuurlijk de duidelijke boodschappen: de angst voor het nieuwe en onbekende, de massale aanval op het restaurant, de boekenverbranding, de rechtszaak over de zoektocht naar je eigen identiteit, enz. Wat mij betreft had er wel wat meer jaren ’50 muziek in gemogen. Maar ik ben al blij dat ik weer heb mogen luisteren naar het heerlijke “Tave Five” van Dave Brubeck. De acteerprestaties zijn van een prima niveau met als uitschieter Joan Allen. Maar ja, die is altijd goed. Echt een heerlijke film, die mij weer helemaal terugvoert naar mijn middelbare schooljaren.

“They're happy like this.” “No, David. Nobody's happy in a poodle skirt and a sweater set.” Originele en fantasievolle film over twee moderne jongeren die in een jaren 50 tv show terecht komen. Deze mensen hebben bijvoorbeeld geen idee wat boeken en schilderijen zijn, of wat seks en regen inhoudt. En dat levert leuke confrontaties op. Vooral het gebruik van zwart-wit en kleuren door elkaar is origineel en levert een aantal prachtige scènes op. Het acteerwerk is ook erg sterk. In het tweede gedeelte wil regisseur Gary Ross met een morele boodschap komen, maar die mist scherpte en de over het algemeen luchtige toon staat dat in de weg. Maar een intrigerende film is Pleasantville zeker.