Pitch Perfect 3 (2017)

Een typische sequel in zoverre dat 'ie zwakker is dan z'n twee voorgangers. Een flinterdun verhaal en een wat rommelig scenario met een aantal losse, onvoldoende uitgewerkte ideeën zijn daar de belangrijkste oorzaken van. Pitch Perfect 3 moet het hebben van de muzikale inventiviteit en de chemie tussen de hoofdrolspeelsters, want hun personages weten niet meer te verrassen. Gelukkig ontstijgt Rebel Wilson deze keer het beeld van het gezellige dikkerdje, zijn de acapella-arrangementen prima (de muziek van de rivaliserende bands is we wat kleurloos) en is er een mooi indirect eerbetoon aan George Michael in een acceptabele finale. Ongelovigen zul je hier niet mee bekeren, maar fans van de serie kunnen hier waarschijnlijk wel mee leven.

De twee voorafgaande Pitch Perfect films vond ik nog wel aardig, vooral vanwege de lekker in het gehoor liggende a cappella liedjes. Dat is bij deze sequel veel minder het geval, terwijl de filmmakers niet eens de moeite hebben genomen om een fatsoenlijk verhaaltje rondom de muziek te breien. Het komt mij voor dat deze formule nog toch wel helemaal uitgemolken is.

Nee. Binnen een week drie Pitch Perfects kijken is aanschouwen hoe een aanstekelijke film met plus- en pijnpuntjes in de franchise gekneed wordt tot een zielloze herhaling van trucjes en krampachtige pogingen actie en diepte toe te voegen in de derde film. Shinobi verwoordt het echt spot on: je weet als kijker soms niet waar je naar zit te kijken. Nooit verwacht dat het eenvoudige concept ooit zou leiden tot personages die ternauwernood van een ontploffende boot springen. Of een sad side story van Fat Amy en John Lithgow, die zijn eigen rol uit Dexter parodieert (met Ozzie-accent). Nee, jammer om de serie in identiteitscrisis afgesloten te zien worden, maar ik denk dat het voor iedereen beter is als het hierbij blijft. 1,5*