Our Hospitality (1923)

Filmisch een allerbeste Buster Keaton-movie met Buster, zoals doorgaans erg vredelievend, maar deze keer toch op bedreigend terrein. Meerdere geslaagde, avontuurlijke tot grappige scènes zoals de treinrit uit 1830 met de verplaatsbare sporen en vooral de ontsnapping met veel stunts, kundig tot meesterlijk in beeld gebracht. En als de vete het moet opnemen tegen de liefde, dan zit er in het slot nog meer dan één verrassing.

Buster Keaton heb ik leren kennen via een vertoning van The General, met live piano improvisatie, ergens in de jaren negentig. Een film die ik geniaal grappig vond en die daardoor een onvergetelijke indruk heeft nagelaten. Benieuwd nu naar de rest van zijn langspeelfilms. Deze Our Hospitality heeft een prima scenario waarvan de kern, de vete tussen twee families, gebaseerd is op echte gebeurtenissen uit de kleine geschiedenis van de USA. De eerste drie kwartier zien we vooral situatiehumor, die effectief werkt, om het laatste half uur een versnelling hoger te schakelen met de voor Keaton kenmerkende acrobatische actioncomedy. Formidabel hoe dit alles perfect geperformed wordt door de meester, en de scènes naadloos in mekaar overvloeien. Bovendien een film met hoge productiewaarde - historisch gesitueerde kostumering en attributen - en tussendoor prachtige fotografie in de woeste natuur! Comedy met extraatjes, daarvoor moet je bij deze Buster Keaton zijn. Meer dan geslaagd dus.

Bij aanvang delen tekstbordjes de kijker mee dat er tijden waren dat in de Verenigde Staten bloedvetes tussen families gebruikelijk waren. De film baseert zich op een beruchte vete tussen de families Hatfield en McCoy. Een vete waarbij over en weer tussen 1878 en 1891 tientallen doden waren te betreuren. In de film worden de namen Canfield en McKay gebruikt en maakt Keaton deel uit van de McKay clan. Via allerhande toevalligheden belandt Keaton in het huis van de familie Canfield. Als zij ontdekken van welke familie hij afkomstig is, moet hij gedood worden. Er is echter een oude wet die daarbij in de weg staat. En dat is de wet van de gastvrijheid die zegt dat een gast altijd als gast moet worden behandeld. Pas als hij het gasthuis verlaat kan er op hem worden geschoten. Zie hier de rode draad van de film. De proloog van Our Hospitality is verrassend humorloos. Dat verandert gelukkig in het verloop van de film maar gezegd moet worden dat ook in het vervolg de typische Buster Keaton slapstick grotendeels uitblijft. Er is minder ruimte voor absurde situaties. Het drama speelt een grotere rol dan ik gewend ben. Toch zijn er weer heerlijke hilarische scènes. Het hoogtepunt is een treinreis die vanwege allerlei verwikkelingen die zich onderweg voordoen, één oerkomisch schouwspel is. Stunts zijn er ook en die worden zoals gebruikelijk door Keaton zelf uitgevoerd. Een scène bij een waterval is zowel spectaculair als grappig. Twee memorabele humoristische scènes en hier en daar wat humoristische momentjes. Het is wat karig. Our Hospitality verbindt humor met grote stukken romantiek en drama. Interessant en heel kijkbaar, maar ik miste gewoon de slapstick.