Lady in Cement (1968)

Een Sinatra-vehikel van jewelste boordevol inside jokes. Het verhaaltje stelt niet al te veel voor, en de veelal afwezige actie/spanning wordt teniet gedaan door zelfs een van de minst spannende / snelle achtervolgingen ooit op het celluloid. Om nog maar te zwijgen van de haaienscene, eng hoor. Als komedie is deze private eye flick gelukkig wel geslaagd. De grappige oneliners vliegen om je oren en de corny soundtrack is te übervrolijk. Swingen met je heupen dus tijdens een lukrake shoot-out of een knokpartijtje. De verfilming van het derde boek omtrent Tony Rome werd niet meer gerealiseerd door deze flop. Wist niet eens dat er een 'deel 1' was, Tony Rome (1967), kijken of ik die ook nog ergens tegenkom en of die net zo vermakelijk is als deze prent.

Leuk om een keer te zien, hoogstaand wordt het nergens, maar dit zal destijds prima bioscoopplezier zijn geweest voor de jongelingen waarvoor het was bedoeld. Wie de eerste heeft gezien(Tony Rome) zal beseffen dat dit vervolg wel erg gemakzuchtig en vluchtig tot stand is gekomen. Sommige momenten uit die film worden hier schaamteloos herhaald, de intrige is wel wat moeilijker te volgen en toont ook wat meer hiaten dan bij de eerste, maar who cares? De verrukkelijke dames zijn de belangrijkste troefkaart, in het bijzonder natuurlijk mevrouw Welch die met maar enkele scènes de film bijna steelt van de wel erg oud geworden Sinatra. Voor de ouderen onder ons: erg leuk om de wereldberoemde jeugdheld Hoss uit Bonanza eens in een film te zien, de makers durfden het zichtbaar niet aan om maar een bad guy van hem te maken. Een bond light filmpje, getuige ook het begin, een variant op de beruchte scène uit Goldfinger.

Gewaagde mix van comedy en mystery. Gewaagd omdat een mix van beide nu niet zo vanzelfsprekend is. Het gaat hier om een neo noir geïnjecteerd met sixties hipster tongue in cheek humor/referenties. Die specifieke referenties aan de culturele onderstroom van die tijd maken er een interessante tijdscapsule van. Het verhaal is in orde en dat geldt ook voor de acteerprestaties. Sinatra was naar het schijnt zeer moeilijk om mee te werken tijdens deze film omdat hij door een persoonlijk dal ging (scheiding van Mia Farrow) en behandelde de regisseur als een lakei in zijn dienst. Wat er ook van zij kijkt deze film toch prettig weg. De score is echte poppy sixtiesfluff die twijfelt tussen een yeah yeah gehalte en een occasionele psychedelische gitaar. Het valt me toch op dat dit soort scores - voor die tijd hip - veel sneller veroudert dan de scores van klassiek Hollywood (met klassiek orkest). Visueel is het een genietbare film met gebruik van frisse kleuren en de nabijheid van Miami beach. Het is ook gewoon wel camp en ja in dit geval kan ik het smaken.