La Règle du Jeu (1939)

Na twee films kan ik makkelijk concluderen dat Renoir niet m'n regisseur is. De klassieke status van z'n films ontgaat mij dan ook volledig. Verschrikkelijke klucht in optima forma dit, vreselijk saaie rommelige bedoening ook. De veelal geprezen dialogen zijn werkelijk een doorn in het oog: ze voelen erg flauw en gemaakt aan. Daarnaast is de dramatiek die van elke scène spat lachwekkend, tot het belachelijke aan toe. Helaas heb ik geen enkel keer moeten lachen. Een aspect van Renoir's werk dat mij veelal irriteert is het slechte acteerwerk. De film bevat veel (vervelende) personages, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat er hier maar weinig aandacht aan wordt geschonken. Overigens mis ik het wezenlijke in deze film. Want waar gaat deze film nou precies over? Is het een komedie? Een tragedie? Een liefdesverhaal? Of gewoon een chaotische, onsamenhangende satire. Ik wil jou, jij wilt mij, ik haat jou, Jij houdt van mij, ik haat jullie, ik hou van jou, wij houden van elkaar, hij houdt van jou, jullie houden van elkaar, hij haat jou, ik hou van iedereen en ik haat iedereen. He?

Franse klassieker die ik voor de tweede keer zag omdat ik toch de indruk had 8 jaar geleden één en ander te hebben over het hoofd gezien. En wat blijkt : Jean Renoir schetst hier enkele sociale groepen (adel, bourgeoisie, dienstboden) en hun onderlinge verhoudingen in het Frankrijk van net voor WO II. Het mondt uit in een gekke satire waarbij twee grote scenes - de jacht en het feest - erg signifikant zijn omdat ze heel wat momenten brengen waarbij oppervlakkigheid, onstandigvastheid, frivoliteit, lichtzinnigheid en ontrouw door Renoir op een eigenzinnige wijze worden gehekeld. Erg typisch en cynisch is de slotscene waarbij de markies een moordenaar wit wast, hem zelfs onder zijn hoede neemt, eenvoudig omdat de gedode een liefdesrivaal van de markies is.. Absurditeit, zeker ook in de dialogen, zit verdeeld in deze bijzondere mise-en scène en het vaudeville-achtige gedoe bevat toch gevat acteerwerk. Sluit mij aan bij de positievere beoordelingen.

Een zedenkomedie gemaakt op de vooravond van de tweede wereldoorlog, enerzijds bedoeld als een mooie droom die het pessimisme zou moeten verhullen, maar destijds beschouwd als bijtende satire. Een oorlogsfilm zonder oorlog, om Renoir zelf te parafraseren. In feite niet minder schokkend dan Boudu. Wat blijft er tachtig jaar later over van al die maatschappijkritiek? Anderhalf uur lang chaotisch heen-en-weergeloop. Enkele absurde scènes, denk aan Schumacher die zijn rivaal achtervolgt en het hele huis vol gaten schiet. De laksheid van de aristocraten. Een cynische ondertoon, vaak aanwezig in scènes met Octave (Renoir) en uiteraard het choquerende einde, waarin de held zonder boe of ba onder de mat wordt geveegd. Het is niet aan mij besteed.