Red Joan (2018)

Gezien tijdens een bezoek in het buitenland. Waar Judi Dench indruk maakt in de weinige tijd die haar gegeven is, blijft Cookson aan de oppervlakte zweven en weet ze niet te overtuigen. Dit komt niet per definitie door haar acteerwerk, maar wel door het tenenkrommende script die elke kans tot spanning en intrige laat lopen. Ook wordt de vaart enorm uit de film gehaald door het irritante romantische subplot, dat - onterecht - meer podium krijgt dan het intrigerende spionageverhaal. Erg jammer.

Deze film is gebaseerd op het verhaal van Melita Norwood die 87 was toen de KGB in 1999 bekend maakte dat zij betrokken was bij een spionageschandaal waarover de meningen tot op de dag van vandaag verdeeld zijn. De hoofdpersoon in deze film heet Joan Stanley [Judi Dench] en die wordt op hoge leeftijd opgepakt op verdenking van landverraad en door MI5 wordt onderworpen aan een diepgaande ondervraging. In flashback zien we hoe de jonge Joan [Sophie Cookson] eind jaren '30 in contact komt met leden van een communistische groepering. Joan is een briljante natuurkundige en krijgt een baan als assistent van wetenschapper Max Davis [Stephen Campbell Moore], met wie ze in het uiterste geheim werkt aan de ontwikkeling van een massavernietigingswapen dat tot doel moet hebben landen ervan te weerhouden elkaar aan te vallen. Judi Dench heeft nauwelijks iets te doen in dit boeiende verhaal dat echter is bewerkt tot iets dat maar niet lijkt te willen besluiten of het een romantisch drama is of een spionagethriller en dus tussen de wal en het schip valt. Cookson is charmant als de jonge Joan en doet haar best, maar ook zij zit opgezadeld met een warrig script dat weliswaar enkele goede momenten heeft, maar dat hadden er veel meer kunnen (en moeten) zijn.

Red Joan is een goedkoop filmpje met kleine, simpele sets zonder al te veel opsmuk. Dame Judi Dench weet nog wel te intrigeren als een oude dame waar meer achter schuil gaat dan je zou vermoeden, maar het verhaal is nogal fragmentarisch en gaat soms veel te snel. We zien bijvoorbeeld twee mensen die intens verliefd op elkaar zijn, maar doordat de liefde wordt opgebouwd in amper anderhalve scène voel je dit als kijker totaal niet. Ook is de hoofdpersoon in de ene scène nog eerstejaars student, maar loopt ze drie scènes later al tussen de staatsgeheimen. Mehhh. 2,5 sterren