Giornata Nera per l'Ariete (1971)

Mooie giallo. Erg sterk vormgegeven film met soms schitterende beelden en een leuke score van Ennio Morricone. Ook met de hoeveelheid gore & sleaze zit het wel goed. Dit alles compenseert gelukkig ruimschoots het (zelfs voor een giallo) bijzonder belabberde verhaal. Veel personages worden nauwelijks geïntroduceerd en functioneren louter als slachtvee. Enkel de hoofdpersoon springt er bovenuit, al is het verband tussen hem en de moordenaar er met de haren bijgesleept. Prima geacteerd overigens door Franco Nero. De film moet het dus vooral van het audiovisuele hebben. Veel mooie sets (met name de futuristische jaren '70 bungalow), sterke belichting (de tunnel scène!) en een overall spannende sfeer. Ondanks de verhaaltechnische tekortkomingen ben ik hier mild: 3,5*.

Qua sfeer, locaties en de knappe cinematografie van Vittorio Storaro is dit een fraaie giallo thriller die een aantal spannende momenten kent. Maar het verhaal is net zoals voor de hoofdrolspeler ( Franco Nero als reporter ) bijna niet te ontcijferen. Er passeren heel wat personages waar eigenlijk niet veel aandacht wordt besteed. Het wordt dan ook een kluwen van verdachten, motieven en verbondenheid tussen de verschillende personages. Franco Nero speelt zijn rol degelijk en er verschijnen hier wel opvallend mooie dames zoals Pamela Tiffin, Agostina Belli en Silvia Monti. Die laatste heeft wel echt een speciale mooie blik. De kills zijn in deze thriller eerder matig. Anderzijds is het wel gedurfd wanneer de killer een kind wilt vermoorden. Het ontrafelen van het motief en de slotscène die er op volgt maakt weinig indruk en wordt matig uitgewerkt in een tweegevecht. Sfeervolle soundtrack van Ennio Morricone. 7/10

Plotgewijs vond ik dit moeilijk te volgen met diverse personages die bij de intro heel kort met speciale lens geïntroduceerd worden enuiterlijk op mekaar lijken. Nadien heb ik toch nog eens de plot moeten nalezen. Tijdens de film waren de grote lijnen gelukkig wel duidelijk en het gaat dan ook om een mysterie dat zich pas gaandeweg laat ontrafelen. Vooral vind ik de visuals een grote plus. Er hangt heel grote invloed van klassieke noir over deze film met spel van licht en schaduw. En dat combineert Luigi Bazzoni en zijn DoP met eigentijdse innovatief camerawerk en prachtige fotografie. En de aankleding van sets is ook nog eens erg stijlvol. Hierop een superbe soundtrack van maestro Ennio Morricone. Als je dus al moeite hebt met het verhaal, vormt het visuele en auditieve een meer dan aardige compensatie. En Franco Nero schittert in de hoofdrol als alcoholverslaafde journalist. De ontknoping is er eentje à la Agatha Christie, wat ook wel typerend is binnen het giallo genre.