Act of Violence (1948)

Aangrijpende, grimmige Noir over een ex-soldaat uit WOII met de naam Parkson (Robert Ryan) die nog een openstaande rekening te vereffenen heeft met de ex-medesoldaat Frank (Van Heflin) omwille van wat er gebeurt is in een nazi-concentratiekamp enkele jaren geleden. Fred Zinnemann slaagt erin om je als kijker benieuwd te maken naar het wat en waarom, vooral doordat je gedurende het eerste kwartier niet goed weet waarom Frank door Parkson gevolgd word, daar krijg je dan stelselmatig een antwoord op. Ook wel knap dat je het verhaal langs twee kanten leert kennen waardoor je niet alleen voor Parkson sympathie krijgt, maar ook voor Frank. Robert Ryan zet zijn rol weer ijzersterk neer en hoefde voor niemand onder te doen, Van Hefling daarentegen zette zijn rol ook niet slecht neer maar moest toch onderdoen voor Ryan. Hoewel ik de scène in die verkeerstunnel wanneer Frank aan het randje van waanzin te staan komt en de scènes waarin hij nogal 'down' rondwandelt ook wel erg sterk vond. Verder valt over het visuele aspect van de film ook weer geen kwaad woord te zeggen, er werd weer knap gespeeld met schaduwen. 4.0 sterren

Worden soldaten in Amerikaanse oorlogsfilms doorgaans als helden afgeschilderd, deze film belicht dat er tijdens de oorlog in die gelederen ook dingen gebeurd zijn die het daglicht niet kunnen verdragen. Fred Zinnemann heeft het aangedurfd om daar een boeiende film noir over te maken met Robert Ryan als een enigszins sinistere wraakengel. Jammer alleen dat volgens de ongeschreven filmwetten van toen ook hier het kwaad gestraft moet worden, zodat de uiteindelijke ontknoping minder verrassend is dan hij had kunnen zijn. In de aanloop daarnaartoe is het best een spannende film.

Wel een vrij sterke noir. Op dramatisch vlak overtuigt deze niet helemaal. Je merkt dat wel dat de centrale relatie tussen Leigh en Heflin belangrijk wordt geacht, maar deze krijgt ook gewoon te weinig speeltijd. Daarnaast werkt het overdreven acteerwerk ook niet altijd. Wat overblijft is wel een vrij sfeervolle film die nergens verveelt, leuk dat leven van de gewone Amerikaan van vlak na de oorlog geeft en mooie fotografie kent met diepe zwarte schaduwen. Daarnaast zijn er twee scènes die erbovenuit springen. Die eerste is bij het echtpaar thuis als Parkson buitenom loopt, met dat gesleep van zijn voet maar ook de kraan die nog loopt. En de laatste scène op dat rangeerterrein waar de muziek wegvalt, er veel wide shots zijn en alleen de wind op de geluidsband te horen is. Zo'n scène doet vermoeden dat de film een jaar of 30 jonger is. 3,5*.