Des Teufels Bad (2024)

Het is 1750 in Oberösterreich (het noordoostelijke deel van Oostenrijk). Terwijl een onberoerd kijkende vrouw [Natalija Baranova] met een huilende baby door het bos loopt, voel je dat er iets vreselijks staat te gebeuren. Het kost de vrouw letterlijk haar kop en die wordt, met de rest van haar lichaam, tentoon gesteld aan de plaatselijke omgeving. Na deze schokkende proloog richt het verhaal zich op Agnes, een jonge vrouw die voorbestemd is om te trouwen kinderen te krijgen. Mede door de sociale druk die dat met zich mee brengt, worstelt Agnes enorm met haar emoties. Fiala en Franz houden het tempo bewust laag met lange, ononderbroken takes, routinematig handelingen en een minimum aan dialoog. De troosteloze, vaak ook letterlijke kille omgeving versterkt het gevoel van eenzaamheid en isolement. Vanzelfsprekend stelt die benadering je geduld op de proef, maar daarvoor krijg je wel een indrukwekkende ontknoping voor terug, verankerd door het rauwe, ingeleefde en uiteindelijk onvergetelijke spel van Plaschg, die ook verantwoordelijk was voor de muziek. Voor zowel haar spel als haar score mocht ze de Oostenrijkse filmprijs in ontvangst nemen. Dit won dezelfde prijs voor beste vrouwelijke bijrol (Hofstätter), beste film (Ulrich Seidl), beste montage (Michael Palm), beste make-up (Judith Kröher, Tünde Kiss-Benke) en beste production design (Andreas Donhauser, Renate Martin).

Plezierig om naar te kijken? Absoluut niet. Maar wel weer zo beklemmend dat je blik er niet aan kan ontsnappen. De wanhoop druipt van het scherm. Na het zien wist ik niet zeker of horror nou een juiste classificatie was, maar dat is het zeker wel. De rest van mijn mening lees je hier.

Egocentrisme of zelfontplooiing waren niet bepaald eigenschappen die je als vrouw vooruit hielpen. Niet dat Agnes hieraan voldeed, maar deze folk movie gaf wel weer hoe zinloos het leven als vrouw voor haar was daar ergens halfweg de 18e eeuw in Oostenrijk en bij uitbreiding de rest van Europa. De taak van de vrouw bestond erin door het huishouden te doen, de man te behagen en kinderen te baren. Dat laatste is nogal moeilijk wanneer de man weinig wellustig is. Zélfs dat was de fout van de vrouw. En wanneer er geen verklaring voor gevonden kon worden en niets hiep, zelfs geen grootmoeders oude middeltjes, dat wist God wel raad. En die heeft het laatste woord en de vrouw was vervolgens de pineut. De schoonmoeder in het verhaal werd radeloos en vloekte om zoveel ongeluk omdat haar zoon koos voor een luiwammes als een vrouw. Je zal maar eens een depressie hebben ... Radeloosheid haalt vervolgens de bovenhand. Is er een grotere zonde dan moord? Blijkbaar wel en dat moet ten allen tijde vermeden worden wil je ziel gered worden... Sterke overtuigende film in een prima post-Middeleeuws kader. Geen zuivere horror, maar eentje die wel blijft kleven.