Solas (1999)

Authentiek filmpje. Het begin geeft in alle eenvoud een kijkje in de alledaagse sleur in een arbeiderswijk van een Spaanse stad, in dit geval Sevilla. Mannen genieten van een voetbalwedstrijd in een bar, waar de hoofdpersoon vaste klant is en haar zorgen regelmatig verdrinkt. Maar dan ontaardt het in een mooie drama met thema's als eenzaamheid, drank, armoede, ouderdom... Sterke debuutfilm van de regisseur, Benito Zambrano, die hiermee o.a. de publieksprijs van de Berlinale won. De film werd ook bekroond met 5 Goyas.

Eenvoudige, maar o zo mooie karakterstudie van gewone mensen, die gehinderd door vertwijfeling en vervreemding, ondanks een zekere berusting toch op zoek zijn naar enige vorm van genegenheid en begrip. Directeur Benito Zambrano heeft daar met het hart op de goede plaats en een oog voor details een subtiele en tegelijkertijd vertederende film over gemaakt met eerste klas acteerwerk en dito dialogen. Het is na het zien van La Voz Dormida (2011) —over een verzetsgroep tijdens de Spaanse Burgeroorlog— mijn tweede film van Zambrano. Net als die film krijgt ook deze bij mij een hoge waardering, want het is waarlijk een pareltje.

Sterk, gevoelig drama waarbij je de gelegenheid krijgt mee te kunnen voelen met meerdere personages. Centraal staat de 35-jarige Maria, die drinkt en sigaretten paft, en duidelijk ongelukkig is met zichzelf en het leven. Dat uit zich geregeld met weinig sympathiek of noem het zelfs bot gedrag, zelfs naar haar bezorgde en geduldige moeder toe. En blijkt ze ook nog eens zwanger van een man voor wie zij eigenlijk geen warme gevoelens heeft. Zij verkeert continu ontevreden in een modus van innerlijk verzet. En krijgen al de personages het met haar bitse venijn wel te verduren. De kennismaking van de moeder met de oude buurman gaat uiteindelijk ook een grote rol spelen in het vervolg van de film. De dialogen zijn in de film aldoor zonder meer goed, waarbij geregeld enig cynisme om de hoek komt kijken. Uiteraard op het conto van Maria. Maar ook met emotionele en hartroerende momenten, met aan het slot van de film toch nog zoiets als een geruststellend en warm einde.