Effie Gray (2014)

Het waargebeurde verhaal sleept je goed mee. Je voelt de frustratie, onmacht en verdriet dwars door het scherm. En laat ik het zo zeggen: als je in een depressie zit moet je deze film niet kijken. Toch stem ik niet hoog. Het is absoluut geen liefdesverhaal tussen Effie en de jonge schilder. Het is meer de verfilming van een compleet huwelijksdrama. In een film verwacht ik toch als er wordt vermeld dat het om verboden liefde gaat toch wat meer passie en actie. Het moddert wat voort. Als ik hiervoor in de bios zat had ik hier zeker van gebaald.

Een film die tergend langzaam voorbij trekt, en die je als kijker "uit moet zitten," als ware het dat je zelf de onmacht van het verstikkende huwelijk door de strot geduwd krijgt. Toch blijf je als kijker een buitenstaander, die getuige is van een gruwelijke misstand. Het enige moment waarin de emotie aan het licht komt, is als Effie haar verhaal doet bij Lady Eastlake, die de impact van haar situatie geweldig weergeeft. Enkel mooie plaatjes leveren nog geen goede film en zelfs aan het acteren mankeerde vrijwel niets, maar als de makers bij zo'n aangrijpend thema de kijker op afstand (in de kou) houdt dan is er ergens iets grondig mis gegaan.

Bizarre mismatch waarbij het voor het titelpersonage bepaald problematisch is dat dit allemaal plaatsvindt in het Victoriaanse tijdperk; wat dat betreft mag ze nog van geluk spreken dat Lady Eastlake, de arts en de advocaat allemaal háár kant kiezen. Een boeiend (zij het niet totáál meeslepend) plot, een onvoorstelbare cast in hoofd- en bijrollen, Greg Wise die ook sterk lijkt op Ruskin op afbeeldingen uit die tijd, en de bekende Engelse degelijkheid qua sets en kostuums – het zit allemaal piekfijn in elkaar, en de rare echtelijke situatie doet de rest.         Klein schoonheidsfoutje vind ik dat Effie zo tegen het einde bij haar tête-à-tête met Lady Eastlake vertelt wat Ruskin haar allemaal heeft toegevoegd; dat zijn dus háár woorden, maar zelf krijgt de kijker die scènes en die gesprekken niet te zien, dus we moeten er maar op vertrouwen dat die ook werkelijk hebben plaatsgevonden. Uit Ruskins eerdere uitlatingen tegenover zowel Effie als Everett kunnen we concluderen dat dat ook wel het geval zal zijn, maar toch vind ik dat Thompson en Laxton de gewraakte woorden ook hadden moeten laten zien en horen.         Mooi citaat uit Thompsons script: Ruskin over Effie, naar aanleiding van haar moeder, die net opnieuw een kind heeft verloren: "Her mother loses children with such ghastly regularity, I think she realizes it would hardly register with me. The woman is positively barnyard in her breeding habits, she can hardly expect them all to survive. – Look at that exquisite leafage!"