Dronningen (2019)

Zojuist gezien op Film1. Een controversieel thema waarin de gedragingen van Anne m.i. tengrondslag liggen aan haar verleden en wellicht ook haar professie. Hoewel het op het eerste gezicht niet leek op misbruik was dit het natuurlijk wel. Uiteindelijk bekoopt Gustav dit met de dood. Natuurlijk heeft ook Gustav een verleden waardoor hij nooit een ware connectie met zichzelf heeft kunnen krijgen. Juist hierom was het natuurlijk erg fout waar Anne mee bezig was. Haar manipulatieve gedrag later in de film veraadde dat ze zeer zelfbewust was, maar helaas werd ze gedreven door lust en onderliggende traumatische ervaringen. Erg triest, maar wel een realistisch scenario. Al met al een zeer boeiende film die van begin tot het eind prikkelt. Een 4.

Deense dramafilm over de affaire tussen een rijpere vrouw en haar minderjarige stiefzoon..... Realistische cinematografie, buiten veel blauwgrijs, binnen warmere tinten. Afwisselend buiten- en binnenscѐnes. Mooie beelden van het zwemmen in het meer met de weerspiegeling in het water. De gebruikte muziek is minimalistisch, maar wel mooi en gevoelig. De cast zet een goed stuk werk neer, ze spelen hun rollen vol overtuiging. Stiefzoon Gustav komt weer bij zijn vader wonen, de relatie met zijn eigen vader verloopt moeizaam, maar daarentegen kan hij goed met zijn stiefmoeder Anne opschieten. Het leidt tot een affaire met grote gevolgen....... Dronningen betekent 'de Koningin', dit is naar het Engels vertaald als 'Queen of Hearts', de hartenkoningin. Nou, een koningin mag je Anne zeker noemen! Deze complexe rol van Anne wordt uitstekend neergezet door Trine Dyrholm. Deze carrierevrouw heeft alles op orde, althans zo lijkt het, toch heeft ze een zwakke plek...... In haar werk als jurist begeleidt ze misbruikte jongeren en dat maakt dat ze Gustav beter aanvoelt dan zijn vader. Maar de motivatie van Anne om juist datgene te doen, waar ze in haar werk tegen aggeert, daar mogen we slechts naar raden........ De film was dramatischer en realistischer dan ik verwacht had. Je voelt gaandeweg dat dit onmogelijk goed kan aflopen en de film stevent af op een onvermijdelijk gitzwart einde......

Het is al lang geleden dat ik zo weggeblazen ben door een film. Hoe flikken die Denen dat toch? Dat je tijdens de aftiteling met een heel groot 'what the fuck' vraagteken op de bank achterblijft, met dagen stof tot nadenken. Wat als de rollen (lees de geslachten) waren omgedraaid? Waarom stelde Anne (een fenomenale rol van Tryne Dyrholm) zich op het eind zo hardvochtig op? Is er sprake van schuld en zo ja van wie? Films die een mens aan het denken zetten zijn vaak de beste. Wat dat betreft, en om vele andere redenen, is Dronningen/Queen of hearts een hoogtepunt.