La Femme du Boulanger (1938)

Taaie film met een hoop eindeloos gepraat. Pagnol heeft een flinke reputatie in Frankrijk met zijn Provençaalse dorpskroniekjes, maar hier sleept het toch wel allemaal erg aan. Mijn doorzettingsvermogen werd behoorlijk op de proef gesteld. De humor vond ik ook niet erg hoogstaand, wat ik vooral aan de ouderdom van de film zou wijten. Inmiddels is de bedrogen echtgenoot iets wat niet meer tot de schandalen van de dag behoort. Een hele film daarrond opbouwen komt dan ook enorm langdradig over.

Toneelmatige verfilming van het gelijknamige boek van Jean Giono is amusant, maar niet bijzonder hoogstaand. In deze showcase voor Raimu speelt de populaire Franse komiek de rol van de nieuwe bakker in een klein Frans dorpje die op zoek is naar zijn veel jongere vrouw [Ginette Leclerc). Het hele dorp weet dat zij ligt te rollebollen met de plaatselijke herder en bespot de bakker die steeds weer een ander excuus weet te verzinnen voor de verdwijning van zijn echtgenote. Pas wanneer de bakker weigert brood te bakken totdat zijn vrouw is teruggekeerd, besluiten de dorpsbewoners de handen ineen te slaan en een zoektocht te organiseren. Raimu doet denken aan Piet Bambergen en ook die wist wel raad met dit soort kluchten. Uiteraard lopen er meer kolderieke figuren rond, zoals de plaatselijke priester die een unieke bijdrage levert aan de zoektocht. Het verhaal is mager en de humor wat oubollig, maar het enthousiasme van de cast en het puike werk van Raimu zorgen voor de nodige compensatie.

Marcel Pagnol aan het woord en hij laat ons meteen kennismaken met een pak figuren uit een zuidtrans dorpje: de onderwijzer, de pastoor, de bakker en zijn verleidelijke vrouw, de markies, de kwezel en een pak kleurrijke dorpelingen, de meesten in oorlog met elkaar. Waarom weten ze niet maar bij hun verre voorouders was het ook al zo... Heel grappig de ontsponnen dialogen wat uiteindelijk het beste van de film zal blijken, want al is het verhaaltje ook wel plezierig en schalks, en al is de pastoor diep christelijker dan ooit en de bakker de goedzak-naïeveling van de beste soort, het niveau van de film daalt naargelang hij vordert. Raimu is zoals steeds behoorlijk in zijn sas, al is hij nu wel de antiheld, in deze al bij al genietbare oldie, volledig opgenomen in de filmstudio's van Marseille, al hebt ge soms wel de indruk, zoals reeds hierboven opgemerkt, dat het zich in de natuur afspeelt.