Maniac (1980)

Een horrorfilm uit 1980 met deze naam, het kan niet anders of het behoort tot de beruchte stroom aan zogeheten video-nasties: extreem gewelddadige, goedkoop gemaakt horrorfilms die vooral gemaakt werden voor de toen opkomende videomarkt. Maniac valt inderdaad in die verguisde categorie en is dan ook geen meesterwerk te noemen. Ondanks dat dit een goedkope productie is en de film zich grotendeels zonder al teveel suspense van het ene naar het andere slachtoffer hobbelt, is deze film toch de moeite waard voor genrefans. Dat komt door de knappe vertolking van Joe Spinell als de moordenaar, die ondanks de waanzin van zijn Maniac toch enige menselijkheid weet te over te brengen. De muzikale score van Jay Chattaway is typerend voor het tijdperk, maar toch vaak behoorlijk effectief. Daarom is deze film nooit saai en toch prima uit te zitten. Een goede introductie in video-nasty-genre.

Goeie film over een seriemoordenaar die zijn vrouwelijke slachtoffers scalpeert. Een kijkje in een zieke geest. De film heeft een dreigende sfeer en is deprimerend van toon. Wel wat eentonig hier en daar. Een uitstekende soundtrack en een aantal bloederige make-up effecten. Joe Spinell is overtuigend in de titelrol.

Joe Spinell schittert als moordzuchtige maniak. Eentje die verschillende gezichten kan opzetten. Een ongemakkelijke zit omdat de verwachte balans cop-bandit hier volledig ontbreekt. Als kijker ben je overgeleverd aan de hersenspinsels van een zieke persoon die een reeks vrouwen opruimt. Hij komt zeer raar over dus dat is eigenlijk best realistisch gedaan. De opening is sterk: de nachtmerrie van de psychopaat die badend in het zweet wakker wordt. En dat is ook een voorafspiegeling waarrond de verhaallijn draait. De innerlijke strijd van Spinell die toch telkens weer uitdraait op een bloedbad. Twee scenes die er voor mij bovenuit steken is de wurgscene die maar blijft duren en de scene in de metro. Dat laatste is een prachtig staaltje suspense. Al is prachtig misschien niet het woord dat je bij deze exploitation movie moet gebruiken. Spinell ziet er mottig uit in zijn rol, en de hele film straalt een ultramarginale sfeer uit. Tom Savini was als make-up man een echte ster in de horrorscene van de jaren ‘80 en levert ook hier weer klassewerk af. NIet onbegrijpelijk dat deze gruwelfilm een moeilijke bioscooprelease heeft gekend. Een slasher classic uit the golden age die in dit geval opvalt door het aanhoudende perspectief van de moordenaar. De moordenaar is ook gewoon zielig als zwaar zieke mens. Qua sfeer schippert de film toch ergens tussen exploitation en de psychologische toer.