Penguin Bloom (2020)

Het sterke acteerwerk van Watts en het puike werk van dierentrainer Graham Ware Jr. (die 10 verschillende vogels gebruikte voor de rol van Penguin) houden deze sentimentele draak, inclusief veelvuldig terugkerend stemmig pianomotiefje, drijvende. Het op ware feiten gebaseerde drama betreft de familie Bloom die enorm worstelt met het feit dat de energieke, sportieve moeder Sam [Naomi Watts] tot aan haar middel permanent verlamd is geraakt na een noodlottig ongeval tijdens een vakantie in Thailand. Vader Cam [Andrew Lincoln] probeert voor iedereen de moed erin te houden, maar Sam is doodongelukkig en oudste zoon Noah [Griffin Murray-Johnston] kampt met een enorm schuldgevoel. Op een dag vindt Noah een gewonde merel die niet meer kan vliegen. Hij mag het beestje, dat de naam Penguin krijgt, thuis verzorgen totdat het weer kan vliegen. Je hoeft geen drie keer te raden om te weten hoe dit verder verloopt. Volstrekt voorspelbaar tranendal dus, maar Rachel House brengt gelukkig wat leven in de brouwerij als een doortastende kayak-instructeur.

Als kinderfilm vond ik het allemaal nog wel te doen, leuk hoor z'n ekster. En die jongetjes waren best geinig. Penguin Bloom is echter geen kinderfilm, maar heeft nogal wat pretenties. En dan voel je je als volwassene niet helemaal serieus genomen.

Een mooi familieverhaal naar een waar gebeuren en meteen toch ook wat moed voor al wie in dergelijke toestand verzeilt. Sentiment en cliché's zijn in dergelijke films moeilijk uit te sluiten en moet ge er maar bij nemen. Ge kijkt er naar of ge laat het gewoon links. Hoe dan ook, Naomi Watts zit goed in haar rol.