David Brent: Life on the Road (2016)

Ricky Gervais kruipt probleemloos terug in de huid van David Brent, de centrale figuur in dgeniale e faux-docuserie 'The Office'. Brent besluit hier zijn spaarcenten in te zetten om een tour te financieren met een band bestaande uit sessiemuzikanten en een op niet al te effectieve wijze ingezette rapper. Uiteraard staat z'n gebrek aan vakmanschap (als tekstschrijver dan), zijn ego en zijn neurotische gedrag succes in de weg. Hoewel David Brent ook hier een briljante creatie is, kent deze film weinig verrassingen en voelt het een beetje als een herhaling van zetten. Het basisidee is wel ijzersterk en de combinatie van prima arrangementen met subtiel-tenenkrommende songteksten is bij vlagen onweerstaanbaar, vooral bij 'Native Americans' en 'Don't Cry It's Christmas', maar dit had een veel leukere film kunnen zijn.

Een aardig vervolg op The office dat verder vrij weinig nieuws biedt : David Brent is nog altijd half zielig en half onuitstaanbaar, en zijn pogingen om een rockster te worden monden uit in het te verwachten succes. Zijn personage blijft sterk en de teksten van de liedjes zijn vaak heerlijk tenenkrommend (over een weeskind dat over de Kerstman droomt : "Although you'll never see him, he's not just in your mind / It's not that he's invisible, it's because you're going blind"), maar wat de film een beetje doodslaat is dat in de tussendoor gemonteerde interviews de bandleden van Foregone Conclusion in hun ongezouten meningen meteen al het (veronderstelde) oordeel van de kijker weergeven, met als tweeërlei ongewenst gevolg dat ik me als kijker niet helemaal serieus genomen voel (want waarom moet eigenlijk nog worden uitgelegd hoe gênant Brents gedrag is?) èn dat elke grap feitelijk twee keer wordt gemaakt, één maal "live" en één maal in het commentaar. Overigens zijn de nummers zelf qua muziek vaak clichématig maar toch best aardig, en het is leuk dat Brent op het einde een eigen "moment" van sympathie en contact krijgt (net als bij het personeelsfeestje van The office). Al met al onderhoudend en grappig, maar door het "herhalingsrecept" en vanwege die dubbelop-interviews toch ook een beetje teleurstellend. De officiële video voor David Brents Lady gypsy op YouTube is feitelijk even geestig in 200 seconden.

Oef, dit is stiekem toch wel pijnlijk clichématig slecht. Het is leuk dat Gervais het befaamde typetje weer uit de kast trekt en de plaatsvervangende ongemakkelijke schaamte is er volop. Maar écht werken doet het niet (meer). Dat komt met name omdat eigenlijk elke scene van de film voorspelbaar is, echt het verhaal van begin tot eind. Er zittem zeker wat lachmomenten en gniffels in, maar overall gezien is het eigenlijk niet heel leuk. Zeker niet als de moraal naar voren wordt gedrukt en er een afgrijselijke tenenkrommende 'feelgood'-scene inclusief kerstmuziek is; wat een gruwelijk drama. Was dat maar als parodie bedoeld, maar nee, de film neemt zichzelf hier veel te serieus. Als kers op de taart ontspint de kantoorromance zich ook nog even. Zucht.