Homo Faber (1991)

Ver voor dat het uit de doeken wordt gedaan, is het al wel duidelijk hoe de verbanden tussen de hoofdpersonages in elkaar zitten. Dan is het dus met spanning wachten op de ontknoping. Maar valt dat even tegen. In plaats van een briljante oplossing voor de ingewikkelde verhoudingen, kent het verhaal een dooddoend, nietszeggend einde (een soort deus-ex-machina), waardoor de film als een nachtkaars uitgaat. Echt een afknapper op het einde. 't Is maar goed dat met name Julie Delpy mij in het voorafgaande anderhalf uur best aardig heeft weten te vermaken.

Een haast kitscherige en sentimentele adaptatie van Max Frisch’ gelijknamige roman, zoveel is zeker. Nochtans weet Volker Schlöndorff het personage Walter Faber initieel beknopt te karakteriseren, als een ingenieur die geen fictie leest, niet droomt en werk verkiest boven menselijke relaties. Niet onaardig is hoe Sam Shepard deze van empathie gespeende technicus neerzet als een ingedommelde ziel, die door toevallige ontmoetingen langzamerhand ontwaakt uit de leegte van zijn bestaan. Van zodra Julie Delpy ten tonele verschijnt, verglijdt deze verfilming evenwel richting clichématige romantische soap, met best wel wat aandacht voor de schijnbaar nog ontluikende boezem van de actrice. Nou! Dit gezegd (en getoond) zijnde, kabbelt de film gestaag richting ontknoping, waarbij alle chemie een stille dood lijkt te sterven, en vooral het artificieel-oedipale van Frisch’ narratief in het oog springt, zonder dat het dramatisch potentieel ervan reëel (in)voelbaar wordt. Aan het slot doet Schlöndorff er dan weer goed aan het bizarre origineel te hertalen naar een mainstream orgelpunt: ‘Homo faber’ wordt er bevattelijker door, hoewel de uit de tachtiger jaren weggelopen soundtrack en de zeemzoete cinematografie niet bepaald zullen bijblijven. Erg middelmatig dus. Of erger dan middelmatig, om eerlijk te zijn. 2,25*